Over mij

De binnenkant zichtbaar maken

Mijn naam is Jessica Iovine (Widdershoven).
Ik ben psychodramatherapeut met scholing in NLP, hypnotherapie en systemisch werk. Daarnaast ben ik een enthousiaste autodidact. Altijd lerend, altijd onderzoekend. Wat drijft mensen en mijzelf, in hun gedrag? Die vraag houdt me al mijn hele leven bezig.

Ik ben gespecialiseerd in het begeleiden van mensen bij het bewustworden en doorbreken van beperkende patronen. Dat doe ik via psychodrama, systemische opstellingen, lichaamsgericht werk, en creatieve technieken. Mijn werkwijze is intuïtief, speels, diepgaand en vaak in verbinding met de natuur. Want daar, tussen de bomen en de stilte, ontstaat ruimte om jezelf echt te ontmoeten.

De kracht van zelfherkenning

Jij ziet misschien iemand die alles op orde heeft. Die praat over transformatie, over kracht en vertrouwen. Maar de weg naar hier was geen rechte lijn. En de weg er naartoe? Die verdient minstens net zo veel plek als het resultaat.

Daarom neem ik je mee in mijn verhaal. Niet alleen het professionele stuk, maar ook het rauwe, kwetsbare, onstuimige. Letterlijk, in mijn eigen woorden.

Tussen de regels door lees je waarom ik doe wat ik doe. Waarom ik mensen begeleid in het doorbreken van patronen, het erkennen van onderdrukte emoties, en het hervinden van vertrouwen.

Ik weet hoe het is om vast te zitten. Hoe het voelt om niet te durven leven, omdat je zo bang bent om te voelen. Jarenlang leefde ik in een wereld van dwang, uitputting en overleven. Door gebrek aan passende hulp moest ik mezelf eruit trekken. En juist dat proces, intens, eenzaam, maar ook transformerend, geeft mij de kracht en het inzicht om er nu voor anderen te zijn.

"Paniek, stress, opgejaagd, een race tegen de klok, hoe pas ik alles wat ik moet in 24 uur?! Nooit!"

Reflectie: dwang als overlevingsmechanisme
Dwang is als een rozenkrans, draaiend door biddende handen. Tot bloedens toe.
Het houdt je weg van je pijn, maar gevangen in de tijd. Het leven staat stil, terwijl je systeem overuren draait.

Als je met mij samenwerkt, leer je de innerlijke tiran herkennen, begrijpen en op termijn ook verzachten, zodat er weer ruimte komt voor rust en spontane beweging.

"Ik ren op gympen van drie euro omdat ik lopend naar een afspraak ging, al heb ik daar geen tijd voor doordat ik de hele ijskast nog moest poetsen…"

Reflectie: verslaving aan ‘moeten’
Als je dag gevuld is met moeten, regels, herhalingen en rituelen, is er nauwelijks nog ruimte om te ademen. Wat je ook doet, er blijft altijd een stem die zegt: nog even dit, nog niet goed genoeg. Zelfs als je helemaal leeg bent, moet de koelkast toch gepoetst – omdat het dinsdag is.

Ik help je ruimte maken voor de vraag: wat gebeurt er als je niet voldoet, als je even helemaal niets moet?

"De cirkel waarin ik naar huis kan rennen als ik agressief word omdat mijn kleding voelt als een schapendarm die de inhoud van een saucijs moet omvatten, gespannen."

Reflectie: trauma leeft in het lijf
Wanneer je huid al te strak voelt, je adem in je keel blijft steken, je kleding als geweld op je lichaam, dan spreekt je lijf een taal van vroeger. Trauma nestelt zich in je zenuwstelsel.

Ik luister niet alleen naar je woorden, maar ook naar wat je lichaam fluistert, schreeuwt, weigert. Herstel begint door je veilig te gaan voelen in jouw lijf, in het hier en nu. Herstel begint niet in je hoofd.

"Ik slaap met het rolgordijn open, om ‘s ochtends meteen zonlicht te zien, als motivatie om op te staan… of als de nachtmerries teveel worden, op de bank met de tv aan."

Reflectie: slapen als confrontatie
Slaap vraagt om overgave. Maar wat als dat het moment is waarop alles je inhaalt? Dan wordt rust gevaarlijk. Je houdt het licht aan, de tv aan, het rolgordijn open, alles om jezelf niet te verliezen in de klauwen van de demonen van de nacht.

We bouwen stap voor stap aan veiligheid in jezelf. Zodat je lichaam weer mag rusten, in plaats van altijd op je hoede te zijn.

"Tot ik niet meer kon, toen kon ik niets meer en niet meer eten..."

Reflectie: de grens is je lijf die op rem trapt
Vastlopen is niet falen. Het is het lichaam dat zegt: zo niet meer.

In mijn praktijk is die grens geen einde, maar beginpunt. We starten daar waar jij gestopt bent, niet met druk, maar met aandacht en volle aanwezigheid.

"De façade die ik zelf moet geloven tot het weer beter gaat."

Reflectie: het masker loslaten
Zolang je jezelf blijft overtuigen dat het wel gaat, blijf je doorgaan. Totdat het niet meer lukt.

Hier hoef je niets vol te houden. Hier mag je alles laten vallen. Zonder oordeel. Met zachtheid. In veiligheid, op jouw tempo.

"Kon ik maar een grote bandage om mijn hoofd dragen en een pleister op de plek waar mijn hart zit..."

Reflectie: zichtbaar mogen zijn
Als mentale pijn zichtbaar zou zijn, zouden mensen anders reageren. Maar jij weet hoe onzichtbaar lijden eruitziet.

In mijn begeleiding krijgt jouw binnenwereld ruimte. Je hoeft je pijn niet te bewijzen. Je hoeft er alleen mee te leren zijn.